Położony na terenie Ojcowskiego Parku Narodowego, w centrum Ojcowa, był
zamkiem warownym wzniesionym przez Kazimierza Wielkiego w II połowie XIV
wieku. Obecnie zachowały się jedynie jego ruiny.
Tradycja głosi, że nazwa warowni, w swej pierwotnej formie brzmiąca
Ociec, została nadana przez samego króla, na pamiątkę walki o tron
krakowski jego ojca, Władysława Łokietka, który w okolicznych jaskiniach
znajdował schronienie.
Zamek został zastawiony za czasów Władysława Jagiełły, co miało związek z
wydzieleniem starostwa ojcowskiego, dzierżawionego kolejno przez
Szafrańców z Pieskowej Skały, Bonerów, Myszkowskich.
W I poł. XVII wieku, zaniedbany i podupadły, zwłaszcza po potopie
szwedzkim, kiedy był użytkowany przez Szwedów jako magazyn żywności i
broni, przeszedł w ręce Korycińskich, którzy przystąpili do jego
restauracji i rozbudowy.
Od 1676 roku starostwo ojcowskie było we władaniu najpierw Warszyckich, a
później Męcińskich, Morskich, Łubieńskich i Załuskich, którzy w 1787
roku podejmowali na zamku króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.
W okresie rozbiorów zamek ponownie zaczął podupadać; K.Wolicki, który w
1829 roku nabył go od rządu rosyjskiego, rozebrał mury, ponieważ groziły
zawaleniem. Pozostała ośmioboczna wieża, brama wjazdowa i mury
obwodowe.
Nie został zrealizowany projekt odnowy podjęty przez Ludwika
Krasińskiego, który pod koniec XIX wieku został właścicielem Ojcowa.
Krasiński jedynie odnowił wówczas bramę i rozebrał o ok. 6 m mury wieży,
mocno nadwątlone.
W takim kształcie zamek przetrwał do czasów obecnych. W latach
osiemdziesiątych XX wieku przeprowadzono renowację wieży, w której
urządzono ekspozycję poświęconą historii zamku.
DAWNIEJ
0 Komentarzy