Wpłynięcie do portu w Ustce zawsze należało do bardzo trudnych pod
względem nawigacyjnym ze względu na występujące tam silne prądy
przybrzeżne jak i niesprzyjające żegludze wiatry skierowane prostopadle
do wybrzeża. W obecnie obowiązującej Locji Bałtyku wejście do portu w
Ustce opisane jest w następujący sposób: „(…) wejście do portu jest
szczególnie trudne przy silnych wiatrach, wiejących prostopadle do osi
toru podejściowego, podczas których występuje silny prąd przybrzeżny
spychający statek na falochron. Na podejściu występuje wysoka fala, a
przed wejściem przybój. Ze względu na bezpieczeństwo statku należy w
razie pogody sztormowej pozostawać na redzie i poczekać na poprawę
warunków (…)”. A trzeba wiedzieć, że sztormy na tym akwenie występują
przez większą część roku.W związku z rozwojem portu, jednym z najważniejszych zadań stało się oznakowanie toru wejściowego, a zatem również budowa latarni morskiej, która wskazywałaby bezpieczną drogę do portu. W 1871 r. postawiono przy stacji pilotów maszt, na który wciągano olejową latarnię z aparaturą Fresnela. Latarnia świeciła światłem czerwonym na odległość około 6 mil morskich [Mm], a wysokość światła wynosiła 11,6 m nad poziomem morza.
W 1892 r. zbudowano, z czerwonej licowanej cegły, nową stację pilotów z ośmiokątną wieżą przylegającą od zachodniej strony do budynku. Na szczycie wieży umieszczono w laternie optykę z nowocześniejszą soczewką IV klasy, ale o tych samych parametrach co poprzednia. W 1899 r. wymieniono soczewkę na soczewkę klasy VI, a w 1904 r. zmieniono charakterystykę światła na białe, przerywane.
Okres przedwojenny był dobrym okresem dla portu w Ustce, gdyż w 1903 r. wybudowano falochrony portowe, w latach 1914-1926 zmodernizowano nabrzeże Basenu Zimowego. Dalszy rozwój infrastruktury portowej przerwał wybuch drugiej wojny światowej, której niszczycielskie działania oszczędziły jednak zarówno stację pilotów jak i latarnię morską.
Latarnia przetrwała do dnia dzisiejszego w takim kształcie, jaki jej został nadany pierwotnie, a po zakończeniu II wojny światowej, już od 15 XI 1945 r. wskazuje drogę wszystkim żeglującym po Bałtyku. Na optykę latarni składa się cylindryczna soczewka o średnicy 100 cm i dwie żarówki o mocy 1 kW, umieszczone w dwupozycyjnym zmieniaczu. Jedna żarówka świeci, a druga stanowi rezerwę i jest automatycznie przesuwana w miejsce pierwszej, gdy ta ulegnie przepaleniu.
Jedynie nazwa latarni ulegała zmianie. Po zakończeniu działań wojennych latarnia morska nosiła nazwę Postomino i dopiero od 1 I 1947 r. przywrócono jej nazwę Ustka. Wystająca wieża latarni jest doskonale znaną wszystkim ludziom morza wpływającym do usteckiego portu, charakterystyczną wyniosłością w panoramie Ustki, widoczną z morza.
Od 30 VIII 1993 r. budynek latarni podlega ochronie, gdyż decyzją Państwowej Służby Ochrony Zabytków wpisany został w rejestr zabytków ówczesnego województwa słupskiego.
Dane techniczne:
- Wysokość wieży: 19,50 m
- Wysokość światła: 22,20 m n.p.m.
- Zasięg nominalny światła: 18 Mm (33,336 km)
- Charakterystyka światła: Przerywane
- Światło: 4,0 s
- Przerwa: 2,0 s
- Okres: 6,0 s
- Moc żarówki: 1000 W
