1 stycznia 1875 r. w Rozewiu uruchomiono drugą latarnię morską, w sąsiedztwie blizy oznakowującej Przylądek Rozewie co najmniej od XIV wieku, co odnotowano we flamandzkiej locji. Nową latarnię zbudowano 190 m w kierunku zachodnim od dotychczasowej latarni, której uruchomienie ogłoszono dopiero 15 listopada 1822 r.
Nowy obiekt nawigacyjny zbudowano wraz z przylegającymi do niego dwoma budynkami mieszkalnymi dla latarników i ich rodzin. Ceglaną, ośmioboczną wieżę latarni, zwieńczono przeszklonym pomieszczeniem, w którym zainstalowano urządzenie optyczne Fresnela I klasy, złożone ze 185 elementów soczewek i pryzmatów oraz urządzenie z palnikiem. Olej mineralny spalano w pięcioknotowym palniku, którego płomień wytwarzał światło latarni. Obie wieże górowały nad okolicą, a ich stałe światła paliły się na tej samej wysokości 70 m nad wodą. Po 35 latach pracy latarnię tę wyłączono jednak z eksploatacji, kiedy na starszej latarni zainstalowano nowoczesne urządzenie, umożliwiające emitowanie światła błyskowego. Na wyłączonej w roku 1910 latarni, w miejsce zdemontowanej latarni i aparatury optycznej, zainstalowano blaszaną barierę o wysokości 1,5 m. Latarnia w takiej postaci przetrwała ponad 100 lat.
Dane techniczne:
* Położenie: 54°49,84′ N 18°20,00′ E
* Wysokość wieży: 23,8 m
* Wysokość światła: 72,2 m n.p.m.
* Zasięg światła:
* Sektor widzialności światła:
* Charakterystyka światła:
o Światło:
o Przerwa:
0 Komentarzy