Żelazno - pałac XIX w.

Pałacem von Münchhausenów po drugiej wojnie światowej zarządzało między innymi PCK. W budynku bezskutecznie próbowano utworzyć ośrodek MONAR-u dla dzieci, obecnie jest on własnością prywatną i można go zobaczyć tylko z zewnątrz.

Eklektyczny pałac, z przewagą neorenesansowych detali wzniesiono w drugiej połowie XIX w. Przebudowany na przełomie XIX i XX w. i prawdopodobnie w drugiej połowie XX w. Budynek murowany z cegły, potynkowany, założony na skomplikowanym rzucie, zbliżonym do litery „L”, trzykondygnacjowy, nakryty niskim czterospadowym dachem. Fasada ośmioosiowa, z asymetrycznie umieszczonym głównym wejściem do budynku, zamknięta z jednej strony trzyosiowym pozornym ryzalitem, zwieńczonym trójkątnym przyczółkiem, a z drugiej narożną ośmioboczną wieżą, nakrytą stożkowym hełmem. Przyziemie pałacu ozdobione boniowaniem, elewacje zachowały wydatne gzymsy między kondygnacjami i obramowania otworów okiennych. Nad niektórymi oknami proste nadokienniki. Wieżę ozdabia boniowanie i kartusze herbowe. Układ wnętrz przekształcony, wielotraktowy. Pałac otacza pochodzący z XIX w. park krajobrazowy.

Samochód można zostawić przy bocznej drodze prowadzącej do majątku.

DAWNIEJ

Kłonice - pałac z XIXw.

Pałac założony został na planie litery L. Jest to budowla dwukondygnacyjna, z czteropiętrową wieżą. Budowlę upiększają ozdobne szczyty, gzymsy oraz druga mała wieżyczka. U wejścia jest neorenesansowy portal, zaś od drugiej, tylnej strony są zachowane: renesansowe okna, tympanon ze sceną Ukrzyżowania i tarcze herbowe. Pałac otaczają tarasy- ogrody oraz park z niewielkim stawem i starymi drzewami. Przed pałacem są dawne budynki, w których były: browar, oficyna mieszkalna, stajnia, obora, spichlerz i kuźnia. Po przeciwnej stronie ulicy stoi stary dworek, który prawdopodobnie również wchodził w skład założenia pałacowego. Obiekt wzniesiony został w 1577 roku, pierwotnie jako dwór renesansowy. Pałacwielokrotnie zmieniał właścicieli. W 1622 roku majątek kupuje rodzina von Schweinichen. Rozbudowa pałacu odbyła się w roku 1873. Został on wówczas powiększony o część zachodnią, a następnie gruntownie przebudowany w roku 1879. Kolejny remont wraz z rozbudową został przeprowadzony w 1981 roku. Pałac został powiększony od strony ogrodu, a od strony wschodniej dodano czworoboczną przybudówkę z wieżą.

DAWNIEJ

Ślęża - 718 m n.p.m.

Samotna, wyniosła, pokryta ciemnymi lasami, często ukryta za chmurami i zasnuta mgłami, od najdawniejszych czasów budziła strach i szacunek oraz kojarzyła się z siedliskiem mocy niepojętych dla umysłów ludzkich. Nazwa Góry Ślęży pochodzi od prastarego słowa ślągwa oznaczającego wilgotne zamglone powietrze. Od niej wywodzi się również nazwa plemienia Ślężanie i nazwa całej krainy Śląsk. Znaleźliście się Państwo w miejscu stanowiącym kolebkę naszego regionu. Dowodem na to są słowa niemieckiego kronikarza Thietmara, biskupa merseburskiego, który w roku 1017, przy okazji oblężenia Niemczy napisał: Gród ten leży na kraju śląskim, który nazwę tę otrzymał niegdyś od pewnej wielkiej i bardzo wysokiej góry. Owa góra wielkiej doznawała czci u wszystkich mieszkańców z powodu swego ogromu oraz przeznaczenia jako, że odprawiano na niej przeklęte pogańskie obrzędy.

Funkcje kultowe pełniły szczyty Ślęży, Raduni i Wieżycy, otoczone kamiennymi wałami kultowymi. Z ośrodkiem kultowym wiąże się najprawdopodobniej zespół kamiennych rzeźb; postać z rybą i niedźwiedź (na północnym stoku Ślęży), niedźwiedź zwany tez dzikiem (na szczycie Ślęży), mnich (w Sobótce przy drodze na przełęcz pod Wieżycą) i grzyb (obok kościoła św. Anny w Sobótce). Cały masyw Ślęży bogaty jest w zabytki potwierdzające intensywną eksploatację gospodarczą; ślady wydobywania bloków granitowych z przeznaczeniem na kamienie żarnowe, pozostałość po osadzie kamieniarskiej, kamienne koszary dla bydła, kopalnie pozostałości po poszukiwaczach złota.

Z historią Ślęży splatają się barwne losy komesa Piotra Własta, który zbudował na szczycie swój gród, a następnie dzieje zakonu Kanoników Regularnych, których zadaniem było wykorzenienie pogaństwa.

W 1700 roku na ruinach zamku (w początkach XXI w. odkryto pod podłoga kościółka przebieg pozostałości jego murów) opat Jan Sivert wybudował kaplicę. I znowu na szczyt przybywali pielgrzymi, tym razem sławiąc wiarę chrześcijańską. Kościółek nie oparł się siłom natury, czy jak chcą nieliczni mocom pogańskim i spłonął od uderzenia pioruna.

W wieku XVIII i XIX tajemnica Ślęży przyciągać zaczęła wędrowców, poszukiwaczy i z czasem coraz liczniejszych turystów. Dla ich potrzeb powstało na szczycie drewniane schronisko i gospoda, z czasem niewystarczająca dla ich potrzeb. Stąd w roku 1908 oddano do użytku nowe, murowane schronisko, które służy do dzisiaj. Pod koniec lat 50 XX wieku, na szczycie zbudowano maszt telewizyjny i telestację, które zmieniły widok szczytu ale i samej Ślęży widzianej z daleka. Ślęża nadal jest miejscem weekendowych wędrówek, osób szukających kontaktu z naturą, pozytywnej energii jaką daję kontakt z pamiątkami pradziejów i energii z czakramów. Każdy szuka czego innego, dowodzą tego stare podania.

 

Stoki Ślęży porastają wielkie paprocie. Lubi one miejsca szczególnie oddalone od uczęszczanych dróg i utartych szlaków, miejsca zacienione i często ponure. Jak głosi legenda raz w roku w nocy z 23 na 24 czerwca, jest to noc świętojańska, zakwita wśród nich piękny kwiat o czarodziejskiej mocy. Podobno przynosi on szczęście temu kto go znajdzie. Ale szukać go trzeba samotnie, bo inaczej znaleźć się go nie da, a i bogactwem które on przynieść może dzielić się z nikim nie możno bo straci się je bezpowrotnie.

Kwiatu tego szuka wielu śmiałków. A ci co go na przestrzeni wieków odnaleźli żyli podobno później skromnie w spokoju z biskimi swymi. Nie byli ani szczególnie bogaci ani sławni. Kwiat ten pomógł im zrozumieć istotę szczęścia, które dla każdego ma inny smak.

Ślęża - wieża widokowa 718 m n.p.m.

Wieża najpewniej pochodzi z początku XX wieku i liczy około 12 metrów wysokości. Składa się z trzech kondygnacji i najprawdopodobniej została wybudowana jako wieża do pomiarów triangulacyjnych dla geodetów. Jednak najczęściej była wykorzystywana turystycznie. W listopadzie 2015 roku zakończyły się prace przygotowawcze, wykonano ekspertyzy i zgromadzono potrzebne pieniądze na inwestycję. Jednak ze względów pogodowych remont musiał zaczekać do wiosny tego roku. Prace podzielono na kilka etapów, a ich całość sfinansowało ze środków własnych Nadleśnictwo Miękinia.

DAWNIEJ