Kikut - latarnia z 1962r.

 

Etymologia pochodzi od niemieckiej nazwy wieży widokowej z XIX w. "Kiekturm", na której zbudowano latarnię morską. Rdzeń "kiek" lub "kyk" pochodzi od niemieckiego "gycke" - spoglądaj.

W latach 60. XX wieku rozwój zespołu portowego Szczecin-Świnoujście, przyczynił się do powstania problemu dokładnego określenia pozycji na torze podejściowym do portu dla coraz większych statków zawijających do Świnoujścia. Zaproponowano więc aby w latarnię morską zmienić wieżę widokową na wzniesieniu Strażnica (73,9 m n.p.m.), niedaleko miejscowości Wisełka, na terenie Wolińskiego Parku Narodowego. Projekt adaptacji powstał w Biurze Projektantów Budownictwa Morskiego w Gdańsku. Okrągłą wieżę zbudowaną z kamieni polnych o wysokości 10,2 m podwyższono za pomocą cegieł o 2,6 m. Na tym postawiono pomalowaną na biało laternę. Latarnia uruchomiona została 10 lutego 1962 roku.

W laternie zamontowano sprowadzone ze Szwecji urządzenia optyczne. Początkowo w kabinie optycznej znajdowała się latarnia elektryczno-gazowa z 1000 W żarówką. Jako rezerwowe źródło światła służyło oświetlenie pochodzące z czterech umieszczonych w przyziemiu latarni butli acetylenowych połączonych przewodami gazowymi z latarnią. Po dwudziestu latach instalację gazową zlikwidowano na rzecz instalacji elektrycznej ze zmieniaczem na dwóch żarówkach. Od 1994 w laternie zamontowane jest urządzenie składające się z cylindrycznej soczewki o średnicy 500 mm, wewnątrz której umieszczono sześciopozycyjny zmieniacz z żarówkami halogenowymi o mocy 75 W każda. Zmieniacz działa w ten sposób, że obracając się automatycznie wprowadza do optyki nową żarówkę, gdy któraś z żarówek się przepali. W razie awarii działa w latarni automatycznie ładowana bateria akumulatorów, dzięki czemu latarnia nie wymaga stałej obsługi na miejscu. Latarnia Kikut jest jedyną w Polsce latarnią bezobsługową.

Dane techniczne:

* Położenie: 53°58'59" N 14°34'56" E
* Wysokość wieży: 18,20 m
* Wysokość światła: 91,50 m n.p.m.
* Zasięg światła: 16 Mm (29,632 km)
* Charakterystyka światła: Izofazowe[potrzebne źródło]
o Okres: 10,0 s
o Światło: 5,0 s
o Przerwa: 5,0 s

 

DAWNIEJ 

 

Niechorze - latarnia z 1866r.

 

W dniu 5 grudnia 1860 roku, niemieckie Ministerstwo Żeglugi powołało komisję, która miała ustalić miejsce powstania nowej latarni morskiej. Wzięto pod uwagę okolice Trzęsacza i Niechorze. Ponadto komisja miała za zadanie wyznaczenie kształtu i charakterystyki świateł latarni. Okolice Trzęsacza nie zostały zaakceptowane przez Ministerstwo Żeglugi i 15 maja 1863 roku przystąpiono do prac projektowych, a następnie budowy latarni w Niechorzu. Po trzech latach budowy, dnia 1 grudnia 1866 roku, zapłonęło na niej pierwsze światło.

Wieża latarni została wybudowana z licowej jasnożółtej cegły. W dolnej części do wysokości 13 metrów ma przekrój czworokąta, natomiast w górnej, powyżej przybudówek – ośmiokąta. Na narożnikach wypuszczono lizeny wykonane naprzemiennie z czerwonej i czarno – glazurowanej cegły. Wierzchołek wieży wieńczy taras widokowy z balustradą. Na wieżę prowadzi 208 lewoskrętnych schodów. Do czasu wprowadzenia elektryczności w tunelu technicznym w środku wieży znajdowały się obciążniki, które wprowadzały w ruch mechanizm obrotu aparatu świecącego. Na szczycie została umieszczona laterna, w której wykorzystano aparat Fresnela I klasy.

Podczas działań wojennych w 1945 roku, pocisk artyleryjski uszkodził układ optyczny. Wycofujący się Niemcy, założyli dodatkowo w budynku osiem min, które udało się odnaleźć, rozbroić i tym samym uchronić obiekt przed zniszczeniem. W 1948 roku odbudowano aparaturę optyczną, a jej ponowne uruchomienie nastąpiło 18 grudnia 1948 roku.

 

Podczas kolejnego remontu rozpoczętego w 1999 roku, a zakończonego 5 grudnia 2000 roku odnowiono zabudowania latarni, przywrócono oryginalny kolor wieży i odtworzono zabytkowe ogrodzenie dziedzińca.

W 2000 roku w ramach remontu kapitalnego całego obiektu przeprowadzono także remont budynków mieszkalnych i inwentarskich oraz estetyzację całego otoczenia. W budynkach mieszkalnych wymieniono instalację elektryczną oraz położono nową instalację grzewczą, przechodząc z ogrzewania węglowego na gazowe. Wyremontowano wszystkie pomieszczenia mieszkalne, znacznie poprawiając warunki socjalne mieszkańców. W trakcie remontu muru otaczającego cały obiekt okazało się, że cegły są tak skruszałe, że nie nadają się do naprawy. Cały mur został rozebrany i postawiony na nowo, zachowując jego dotychczasowy wygląd.

Wiosną 2008 roku wykonano remont tarasu widokowego i laterny. Remont objął wymianę podłoża i balustrad tarasu oraz wymianę siatki zabezpieczającej i szyb laterny.

Latem 2014 roku wykonano remont dachów budynków przylegających do latarni.

Wiosną 2015 roku rozpoczęto przebudowę terenu przed głównym wejściem do latarni. Zlikwidowano ogrody oraz okalające je żywopłoty.

Wiosną i latem 2023 roku wykonano remont wieży latarni. Wewnątrz wieży odmalowano ściany natomiast na zewnątrz naprawiono tynki, częściowo naprawiono cegły i spoiny oraz zaimpregnowano tynki i cegły przed solą morską.

W dniu 19 sierpnia 2023 roku odsłonięto na placu przed latarnią pomnik latarnika upamiętniający wszystkich latarników służących na Latarni Morskiej Niechorze. 

DAWNIEJ 

 

Sky Walk w Świeradowie Zdrój

 

Sky Walk w Świeradowie-Zdroju to kompleks turystyczny, którego największą atrakcją jest dzisiaj drewniana wieża widokowa, kolejna na turystycznej mapie Polski. Projekt powstał w związku z rewitalizacją starych wyciągów narciarskich w mieście na zamówienie miasta. Jego autorem jest Czech, prof. Zdeněk Fránek. Wieża mierząca 65 metrów jest najwyższą tego typu konstrukcją w Polsce. Celowo wybudowano ją nad miastem, konkretnie na zboczu góry Świeradowiec, by była dostępna dla jak największej liczby turystów. Jak widać, założenia zamawiającego i inwestora realizują się pomyślnie — w pierwszy weekend otwarcia Sky Walk odwiedziło prawie 20 tys. osób.

Młynica - 653 m n.p.m.

 

Wieża widokowa o konstrukcji stalowej o łącznej wysokości 33,8 m, z dwoma podestami obserwacyjnymi (pierwszy – na wysokości 15,5 m, drugi – na wysokości 23,7 m). Do budowy wieży zużyto ok. 40 t stali konstrukcyjnej oraz ponad 76 m³ betonu. Na górny taras widokowy prowadzi 148 schodów wykonanych z krat pomostowych. Wieża wyposażona jest w lunety obserwacyjne, kamery panoramiczne oraz kamerę do obserwacji widnokręgu, umożliwiające oglądanie panoramy Gór i Pogórza Izerskiego.

 

Czerniec - 891 m n.p.m.

 

Wieża znajduje się na górze Czerniec (891 m n.p.m.) i została wybudowana w 2021 roku. Ma wysokość 21 metrów, rozciąga się z niej panorama na Kotlinę Kłodzką, Góry Orlickie, Góry Bystrzyckie oraz Masyw Śnieżka. Dostaniemy się na nią idąc żółtym szlakiem z Kolonii Lesica lub Gniewosza.

 

Jagodna - 977 m n.p.m.

Wieża ma 23 metry wysokości i na 19 metrze znajduje się górna platforma widokowa w formie gondoli, z której rozpościera się widok na góry i okolicę. Na szczyt prowadzą spiralne schody z trzema pomostami spoczynkowymi. Obiekt wykonany jest w konstrukcji stalowo-drewnianej posadowionej na fundamencie na planie kwadratu.

Wieża na Jagodną powraca po 110 latach. Wtedy Kłodzkie Towarzystwo Górskie postawiło na niższym jej szczycie 17-metrowej wysokości obiekt. Rozebrano go przed II wojną światową na rzecz wieży geodezyjnej (triangulacyjnej) wyburzonej w latach 60. XX w.

Orlica - 1084 m n.p.m.

 

Wieża powstała w miejscu nieistniejącej dzisiaj wieży wybudowanej w 1880 roku przez Heinricha Rübartscha. Kiedyś znajdowała się tutaj także gospoda, która pełniła rolę schroniska turystycznego. Punkt widokowy na Orlicy był przed popularnym celem wycieczek turystów w XIX i na początku XX w.

Wieża wznosi się na wysokość 25,5m, natomiast wysokość platformy widokowej znajduje się na 17,7m. Jest to głównie konstrukcja drewniana z kamienną podstawą do której budowy został wykorzystany rodzimy łupek.

Dolna, kamienna część wieży służy jako schronienie dla turystów. Można tu odpocząć na ławach przy stołach,jest tu też miejsce postojowe dla rowerów, a także osłonięte pomieszczenie, które pozwoli uchronić się przed wiatrem, deszczem czy śniegiem.

Wędrując na górę idziemy pięknymi ścieżkami, szczególnie urokliwymi podczas mgły, na którą trafiliśmy ;-)

Kłodzka Góra - 757 m n.p.m.

Kłodzka Góra to szczyt w Górach Bardzkich o wysokości 757 m n.p.m. Stanęła na jej szczycie nowa wieża widokowa o stalowej konstrukcji zaprojektowana w formie kratownicy przestrzennej. Jej twórcą jest mgr inż. Andrzej Kociński. Wieża ma ponad 34 m i 4 platformy widokowe, ostatni znajduje się na wysokości 30,5m. Aby wejść na samą górę trzeba pokonać 160 stopni. Podczas wietrznych dni niesamowite jest odczucie wychylania się wieży jak i wydobywający się dźwięk wiatru przeciskającego się przez konstrukcję. Dojście na wieżę zajmuje około 1,5h z Przełęczy Kłodzkiej. Widoki niesamowite.

Kalenica - 964 m n.p.m.

 

Początkowo wieżę planowano postawić na szczycie Popielaka (niem. Asacherkoppe), na którym wcześniej istniały dwie kolejne drewniane wieże widokowe. Ostatecznie wieża stanęła w ówczesnych dobrach hrabiego Adolfa Seidlitz-Sandretzky z Roztocznika.

Zbudowana została z inicjatywy Towarzystwa Sowiogórskie (niem. Eulengebirgsverein) z Bielawy w latach 1932-1933. Stanowi punkt widokowy na szczycie w środkowej części Gór Sowich. Wieża jest widoczna z większości miejsc i stanowi jeden z symboli Gór Sowich.

Szczyt Kalenicy ma kształt rozległej kopuły, wypłaszczenie terenu na szczycie ograniczające perspektywę utrudnia obserwacje panoramy. Turyści odwiedzający szczyt wzniesienia w pierwszej połowie XIX w. zwracali uwagę na konieczność wzniesienia wieży na szczycie Kalenicy, która miłośnikom turystyki ułatwiałaby oglądanie okolicy z trzeciego co do wysokości wzniesienia Gór Sowich.

W 1932 r. sekcja bielawskiego Towarzystwa Sowiogórskiego EGV dla uczczenia 50-lecia Towarzystwa podjęła decyzję budowy wieży widokowej na szczycie Kalenicy. Projekt i plan budowy zatwierdzono w 1932 r. wraz z podpisaniem umowy budowlanej. Zadanie budowy wieży powierzono Kurtowi Steuerowi, mistrzowi ślusarskiemu z Bielawy. Koszt inwestycji sfinansowało Towarzystwo Sowiogórskie (niem. Eulengebirgsverein) z Bielawy. Na sfinansowanie budowy wyemitowano okolicznościowe cegiełki. Przed transportem elementów wieży na szczyt Kalenicy zmontowano konstrukcję wieży na podwórzu warsztatu w Bielawie do próbnych oględzin, celem sprawdzenia stabilności. Po oględzinach wieżę rozebrano i konnymi wozami wiosną 1933 r. przetransportowano na szczyt Kalenicy. Prace budowlano-montażowe rozpoczęto na wiosnę 1933 r. W ciągu niespełna kilku miesięcy montaż wieży został ukończony, a 2 czerwca 1933 r. nastąpiło uroczyste otwarcie wieży uświetnione okolicznościowym wierszem, który ukazał się na pierwszej stronie gazety "Wędrowiec Gór Sowich" (niem. Der Wander im Eulengebirge).

Wieża otrzymała imię niemieckiego polityka okresu międzywojennego, feldmarszałka i prezydenta Niemiec Paula von Hindenburga, który piastował wówczas urząd prezydenta Republiki Weimarskiej. Wieża nazwę Hindenburgturm nosiła do 1945 roku.

Po II wojnie światowej wieża pozostawiona własnemu losowi niszczała.    Na początku lat 90. XX wieku więżę poddano gruntownym pracom konserwatorskim. Wzmocniono fundament a metalową konstrukcję wieży pokryto antykorozyjna farbą.

Pod koniec XX wieku powstały plany przetransportowania wieży z Kalenicy na Śnieżnik po wysadzeniu w 1973 r. tamtejszej kamiennej wieży. 

DAWNIEJ